Pretposljednja bosanska kraljica bila je kćerka hercega Stjepana Vukčića Kosače, gospodara Huma i jednog od najmoćnijih velikaša srednjovjekovne Bosne.
Katarina Kosača-Kotromanić smatra se najpoznatijom ženom bosanske srednjovjekovne historije i najtragičnijom ličnošću iz dinastije Kotromanića.
Rođena je 1424. godine u Blagaju, iznad vrela Bune, kao prvo dijete hercega Stjepana i njegove supruge Jelene, kćerke Balše III iz Zete, današnje Crne Gore.
Sa 22 godine za Katarinu je zaprosio kralj Tomaš, a njihovim brakom ona je postala bosanska kraljica.
Poznata po blagoj naravi i dobroti, brzo je stekla naklonost i dvora i naroda. U braku je rodila dvoje djece – sina Sigismunda i kćerku Katarinu.
Kada je u 37. godini ostala udovica, a na prijesto došao njen pastorak Stjepan Tomašević, koji joj nije bio posebno naklonjen, kraljica se povukla iz dvorskog života i najviše boravila na Kozogradu kod Fojnice. Upravo tamo ju je zatekao osmanski prodor 1463. godine.
Uspjela je pobjeći kroz opsadu i preko planina se probila do Dubrovnika, a dvije godine kasnije preselila se u Rim. Papa joj je tada dodijelio mjesečnu pomoć od 120 dukata.
Ostatak života posvetila je traganju za djecom, koja su nakon pada Bosne odvedena u Osmansko Carstvo. Kada je saznala da su prešli na islam i da ih vjerovatno nikada više neće vidjeti, teško se razboljela.
U Katarininu životu susrele su se četiri vjere: bogumilstvo (koje je ispovijedao njen otac), pravoslavlje, majka i baka po majci, katoličanstvo, koje je prihvatila udajom i islam,koji su prihvatila njena djeca.
Pred smrt je izrazila želju da bude sahranjena u rimskog crkvi Ara Celi, ostavljajući 200 dukata za izradu svoje grobnice. Preminula je 25. oktobra 1478. godine, daleko od rodne zemlje, kao izbjeglica.
Njena grobnica nalazi se ispred glavnog oltara navedene crkve. Na ploči, na kojoj je prikazana u prirodnoj veličini, s jedne strane se nalazi grb Kotromanića, a s druge grb Kosača. Izvorni natpis je bio ispisan bosančicom, ali je kasnije zamijenjen latiničnim.
Katarinina djeca cijeli su život provela u Osmanskom carstvu. Sin Sigismund, koji je nakon prelaska na islam dobio ime Ishak i nadimak Kraloglu “kraljević”, spominje se 1487. godine kao sandžakbeg Karasija u Maloj Aziji. Daljnja sudbina mu je nepoznata, kao i mjesto njegove smrti ili eventualni potomci.
Za princezu Katarinu zna se tek da je prešla na islam i da se udala za osobu dostojnu njenog porijekla. Prema nekim izvorima, živjela je u Skoplju, gdje se nalazi turbe koje narod povezuje s “kraljevom kćeri” – vjerovatno bosanskom princezom.
